GÜL VE KEDER

Küçük bir çocuktum gördüğümde seni
Sîmân ok idi yüreğimden vurdu beni
İnce bir sızı verdin yüreğime
Zehrini akıttın ruhumun derinliklerine

Hapsolmuştum yüreğine
Yaşlandırdın beni gülüşünle
Kokun bana ızdırap verdi
Nâr oldu bana gözlerinin rengi

Meğer ne acıymış gülün dikeni
Kaçtım bu acıdan gelemem geri
Yoldaş oldu bana yalnızlık keder
Bu acıyı ancak onlar dindirirler